Weserbergland: van porseleinbolwerk tot wandelnatuur

Op een zwaar bewolkte dag hebben we gekozen voor een autoritje om de omgeving van Heinsen wat verder te verkennen. Bij Höxter zijn we afgeslagen naar Boffzen en vervolgens Fürstenberg. Op een dorpspleintje hebben we de auto geparkeerd om iets meer van het plaatsje te zien en van het geweldige uitzicht over het dal van de Weser te genieten, maar helaas besloten op dat moment de wolken zich te ontladen. 

Toevallig behoorde het terras vanwaar we het waterige landschap aanschouwden bij Schloss Fürstenberg en het porseleinmuseum. 

Nu zijn wij geen liefhebbers van klassiek porselein en al helemaal niet van barokke en romantische tierelantijnen, maar de combinatie van enige nieuwsgierigheid en de regen dreef ons naar binnen. Het gebouw zelf is alleen al de moeite waard en het duurde niet lang of we konden aan de rondleiding deelnemen. Zo leerden we van alles over het ontstaan van de porseleinindustrie in Fürstenberg onder invloed van de sociale en geologische omstandigheden, het Chinese porselein, de benodigde grondstoffen en de ontwikkelingen van vormgeving en technologie in de loop der tijden.

Een toonzaal vol mallen.

Ik moet er niet aan denken om dit in de huiskamer te hebben staan, maar het was wel interessant om later - boven in het atelier - te zien hoe deze ingewikkelde sierstukken gemaakt werden.

Eetcultuur in vroeger tijden - je wilt niet weten wat er allemaal aan zo'n rijkeluis-dis te pas kwam!

Nee, geef mij maar iets moderners - en ook daaraan ontbrak het hier niet. 

Door prachtige trappenhuizen werden we verder mee omhoog genomen tot we in het atelier kwamen om een demonstratie van de technieken en nadere toelichting te krijgen - ook op de moderne procedé's, waarbij nog voldoende handarbeid te pas komt om het product handwerk te mogen noemen. De prijzen in de naast het museum gelegen winkel zijn daar dan ook naar. Zelfs het kleinste espressokopje kan rekenen op een verkoopprijs waarvoor ik het niet zou durven gebruiken.

Weer veel wijzer dan we waren verlieten we het slot op een moment dat de ergste regen voorbij was. We zijn nog even afgedaald naar de terrassen voor een verdere indruk, maar het weer bleef vochtig en door de mooie bossen naar Neuhaus en Silberborn zijn we teruggereden naar Heinsen.

In de bossen bij Silberborn hadden we echter het startpunt voor een aantal wandelroutes gevonden en de volgende dag, toen de zon weer heerlijk scheen, zijn we daarnaar teruggekeerd. Met de auto want Silberborn ligt hoog in de heuvels in het Natuurpark Solling-Vogler.

Vanaf de parkeerplaats voerde een pad door dichte bossen aan de ene kant en lagere bossages aan de andere kant. Deze bossages zouden iets verder plaats maken voor weidegebied en daarna een uitgestrekt hoogveengebied. Langs de bosrand liep een klein stroompje waar veel wilde bloemen zich thuis voelden. Ik zag alchemilla (vrouwenmantel), ajuga (kruipend zenegroen), klavertjes, ereprijs, geranium en wat al niet meer. Links vielen op een bepaalde plek vooral de orchideeën op.

De traditionele weidegebieden hebben hier in de tweede helft van de 20e eeuw plaats moeten maken voor een uitgestrekte monocultuur van kerstbomen. Het heeft een paar decennia geduurd voor men tot andere inzichten kwam, maar in 2006 is een groot oppervlak aan dennen geruimd voor de nieuwe natuurontwikkeling van het natuurpark Solling-Vogler. De soortenrijke weiden zijn terug en worden extensief beweid door het Rote Höhenvieh. Planten als moerasspirea, witbolgras, grasklokjes en adderwortel zijn terug en trekken vele vlinders, kevers, krekels, sprinkhanen en andere insecten. 

Verderop liepen we het Hochmoor Mecklenburg in, het grootste hoogveengebied in het natuurpark.

Dit natuurgebied geniet al sinds 1939 bescherming. Water is van levensbelang voor het veengebied. Bij voldoende regenval kan het veenmos goed groeien, maar als de waterstand te hoog is, droogt het gebied teveel uit waardoor de natuurlijke randvegetatie van eiken-berkbos teveel kan oprukken en de lagere struikgewassen als bosbes, veenbes en kraaiheide kan verdringen. Bezoekers kunnen droge voeten houden op het houten vlonderpad dat door het veen leidt. Er is een uitkijktoren die een mooi uitzicht biedt. 

Aan het eind van het vlonderpad kwamen we weer op het droge. Het wandelpad voerde verder, maar wij wisten niet precies hoe ver en we zijn dezelfde weg teruggelopen. We hebben genoten van de prachtige omgeving, de vele vogels (mezen, vinken, grasmussen, fitissen, roodborstjes, gekraagde roodstaart) en vlinders (met name distelvlinders). Het was een heerlijke dag en er valt in het natuurpark nog veel meer te beleven, maar de volgende dag zouden we onze camping in Heinsen verlaten en verder trekken naar Jena.