Zondag 11 mei : deze voorjaarsvakantie wilden we - evenals onze vorige trip in september - aan de Franse westkust in Le Crotoy aan de Somme beginnen. Met een rondje via Normandië/Bretagne en het Natuurpark van de Brenne in het binnenland was het onze bedoeling om over Luxemburg terug te keren. Verder zouden we wel zien hoe het zou uitpakken. Start van onze reis even na negenen. Vlotte reis. Antwerpen zeer rustig. Vanaf Lille geen snelweg meer, maar daardoor hebben we wel de files op de A1 vermeden! Rond 15.30 uur waren we op de plaats van bestemming.
Opnieuw streken we neer op camping Les Aubépines, omdat het ons hier vorig jaar goed bevallen was. Dit keer hadden we een plek wat dichterbij de ingang, wat minder ruim tussen de heggetjes, maar helemaal prima. De vogels scharrelden en piepten rond de tent, een jong roodborstje werd gevoed door pa of ma, een jonge merel zocht zelf al wat van zijn kostje bij elkaar. Onze camping lag aan een doodlopend weggetje op 5 minuten fietsen van het strand/wadland. Na de onweersbuien van die eerste nacht hebben we de volgende ochtend in de laatste regenrestjes een stuk over het pad gelopen. De zee was ver weg, maar het zal de opkomende vloed zijn geweest die de watergeulen vrij snel deed vollopen. Om op de terugweg droge voeten te houden, durfden we niet te ver weg te lopen.
Daags later zijn we teruggekomen voor een wat langere wandeling. Alles is puur natuur en ik vond het boeiend om het verschil van de voorzomer met de nazomer te zien. Zeeasters kon ik nog niet onderscheiden, het lamsoor tierde alom welig met frisgroen blad tussen grijs stug gras, doorspekt met talloze witte bloemetjes van Engels lepelblad. In de lucht passeerden regelmatig lepelaars en witte reigers en ook een ooievaar met de bek vol nestmateriaal.
Van 1 april tot 31 augustus is het duin en bosgebied ter rechterzijde afgesloten broedgebied voor de plevieren die er hun kwetsbare nestjes hebben : de halsbandplevier, de grote en de kleine plevier. In de struiken lieten de zangvogels zich luidkeels horen. We hebben in ieder geval veldleeuweriken gezien en gehoord, gele kwikstaarten, kneutjes en een heggenmus.
Het pad aan de overkant van het kanaal leidt naar de zandstranden aan de overkant van de baai, maar dit was nu afgezet voor bezoekers. Bij het bruggetje zijn we toen op onze schreden teruggekeerd.
Waar je hier ook komt, je hoort overal de schorre schreeuw van fazanten. En soms zie je ineens zo/n mooi kleurig mannetje of een vrouwtje in haar bescheiden kleed.
En wat is nu mooier dan een knallende zonsondergang op het wad? In de verre verte de eerste witte huizen van Le Crotoy, vóór ons de sluimerende zee, de mannen op de tractoren die niet voor het donker valt naar huis toe gaan, de dalende zon die alles in een zachtroze tot uiteindelijk knaloranje gloed zet. En dan valt alles stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten