Het natuurreservaat van Scamandre omvat zo'n 146 ha van vooral water, moerassen en rietlanden. Door vlonders en paden is het gebied toegankelijk gemaakt (gratis, dinsdag/zaterdag 9.00-18.00 uur) voor bezoekers. Er is een uitkijkpost en een vogelkijkhut. Voorbij het informatiecentrum, bij aanvang van onze wandeling, passeerden we een ooievaarsnest, vanwaar de bewoners enigszins hooghartig op ons neerkeken. Een schildpadje stelde zich tevreden met een nederiger positie.
We hadden al eerder beverratten gezien, maar deze liet zich van nabij bewonderen. We hebben er vele gezien in de Camargue. Het zijn exoten, die in de 19e eeuw van Zuid-Amerika naar Europa zijn gehaald voor hun pels. Ontsnapte en vrijgelaten exemplaren hebben zich prima gehandhaafd en voortgeplant. In landen als Nederland worden ze evenals de muskusrat bestreden, omdat ze hun holen in dijken graven en daardoor een bedreiging vormen. Beverratten (ook wel moerasbevers genoemd) zijn planteneters en voeden zich vooral met grassen, aangevuld met zegge, scheuten, vruchten en delen van waterplanten.
Er is hier een grote populatie van Kleine witte reigers. Grote witte reigers hebben we wel gezien, maar slechts enkelingen.
Deze witte reiger heeft zo te zien een kreeftje te pakken, maar dat het menu meer te bieden had, werd ons al snel duidelijk. Het was trouwens fascinerend hoe deze zwerm visjes door het water zwierde, uiteen en weer naar elkaar toe als een dansgroep met choreografie.
O.a. meerval, zonnebaars en karper bevolken deze wateren.
Uitzicht over een ondiepe waterplas met rechtsachter de vogelkijkhut.
In dit deel van het gebied zaten veel vogels, zoals de kleine karekiet, maar die wisten zich aardig schuil te houden in de bosjes en in het riet.
Een koppel zwanen met negen kinderen hadden geen behoefte zich te verstoppen. Het leek wel een parade voor de blauwe reiger. Visdiefjes lieten zich op verschillende plaatsen zien.
Een lepelaar vloog over. Toen we in de vogelkijkhut bij de achterste rietkragen een kleine kolonie op de dode bomen ontwaarden, was het doel duidelijk.
Een verhard pad loopt tussen de rietkragen door naar een hoge houten uitkijkpost, vanwaar je enerzijds over eindeloze rietlanden uitkijkt, anderzijds over een bijna dichtgegroeide plas met een dikke groene laag van een soort kroos of zo.
Dat de prikkelversperringen de reiger blijkbaar weinig storen, bleek maar weer toen de vogel er net zo gemakkelijk op plaats nam alsof het een boomstam was.
Het vervolg van het pad voerde door drogere delen. Links weilanden en cultuurgrond, een bosrand, rechts een gebied met zeer gevarieerde begroeiing van bomen, struiken, grassen en allerlei kruiden.
Hier zagen we dan ook meer vlinders en gaven verschillende soorten zangvogels flink partij.
Meermalen hebben we purperreigers gezien, te land, te water en in de lucht. Maar schuw als ze zijn, is het moeilijk om een goede foto te schieten. Het zijn prachtige vogels, dus ik hoop op een herkansing bij een volgende gelegenheid.
Terug bij het pad naast de winkel, zagen we nog een beverrat doodgemoedereerd over het pad lopen. Het verschil met de bever moge duidelijk zijn: de staart van de moerasbever is dun en rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten