Een van de attracties van Obidos waarvan we eigenlijk geen weet hadden tot onze gastheer Tiago ons erop attent maakte: de lagune van Obidos. Een groot binnenmeer is gevormd door een smalle doorgang van de oceaan bij Bom Sucesso aan de ene kant en Foz de Arelho aan de andere kant. Wie de voorkeur geeft aan de luwte en het kalme water van de lagune boven de golven en wind aan de oceaan, kan een plekje zoeken op een van de stranden aan weerskanten van het meer. Wij zijn op goed geluk naar Foz gereden, waar we een brede boulevard met vele parkeerplaatsen vonden. Het was een zonnige zaterdag, maar desondanks heel rustig en er moeten wel heel veel badgasten en watersporters komen, wil je elkaar hier in de weg zitten. Het was heerlijk om even op het strand te wandelen en de frisse oceaanlucht in te ademen. Het stadje hebben we niet bezocht.
Vanaf de boulevard terug zijn we de weg langs de lagune ingeslagen (R. João Soares). Iets verderop begon een nieuw fiets-voetpad waardoor je optimaal van de omgeving kunt genieten. Wij hebben geparkeerd bij een strandje, waar het water groen was van de waterplanten en meer aantrekkelijk was voor bootjes dan voor zwemmers. Er lagen ook enkele vissersbootjes. Het was eb. Langs en in het water van de baai zagen we mensen schelpen en andere zeedieren oogsten. Wij zijn een stukje langs het water gelopen en hebben een poosje geluierd en met de camera het mooie natuurgebied verkend.
Vandaar terug naar Obidos. Het viel op dat hier zoveel eucalyptusbossen waren en die zouden we nog veel vaker in Portugal tegenkomen. Tijdens eerdere reizen in Zuid-Afrika en Australië hebben we al geleerd dat eucalyptusbomen heel veel water gebruiken en zeer brandgevaarlijk zijn. Het bevreemdde ons dan ook om deze kunstmatige aanplant zoveel aan te treffen, waar ook Portugal bekend is met droogte en vreselijke bosbranden. Bovendien ontbreekt het in de eenzijdige eucalyptusbossen aan biodiversiteit. Het is de economische factor die bepalend is: het snelgroeiende hout vindt zijn weg naar de papier- en pulpproductie en is een verdienmodel. Veel land is in particuliere handen en daardoor kan de overheid er ook weinig aan doen. Des te opvallender was een boerderij met een volop bloeiende, kruidenrijke lap grond en prachtig bloeiende bomen rond het huis.
En zo kwamen we weer bij Obidos, hoog uittorenend boven de vlakte met de vele boomgaarden, waartussen vast ook die van de zure kersen, waarvan de ginjinha (ginja) wordt gemaakt.
Morgen vertrekken we via Nazaré en Alcobaça naar Coïmbra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten