R&R Reizen: Het rustieke Loire-dal : een bijzondere ontmoeting bij een kasteel en veel vogels en vlinders

Gannay is een klein dorpje met een supermarkt en een bakker met beperkte openingstijden, een kerkje, een postkantoor en een tuincentrum. Het ligt nog net in het departement Allier tussen de Loire en het Canal Latéral. De landelijke omgeving van de Loire straalt alleen maar rust uit. Vanaf onze camping fietsten we het landweggetje op en kwamen via de D60 bij de brug over de Loire. Zowel de Loire als de Allier zijn nog steeds natuurlijke rivieren. Het kanaal is destijds aangelegd voor de scheepvaart vanwege de wisselende waterstanden van de Loire. Op de brug zagen we meteen dat de aanhoudende droogte tot een bijzonder lage waterstand heeft geleid. De aanleg van dat kanaal was dus geen overbodige luxe.

Grote witte reigers, blauwe reigers en enkele zwarte ooievaars hadden schijnbaar afgesproken elkaar hier te ontmoeten. Mooi!

Over de brug rechtsaf tussen dorre maisvelden en mooie graslanden fietsten we richting het gehucht Trizy Ballore. We rijden hier nagenoeg vlak, maar oude rivierafzettingen geven het landschap een oneffen aanzien met kuilen, bulten en zandruggen. Bomen en heggen vormen een soort heggenlandschap waar veel vogels en insecten zich thuis voelen. Een riviertje slingert zich door het land en we volgen het een poosje over de weg.

Bont zandoogje en - iets verder weg - een boompieper, ergens onderweg. Op de struiken bij een boerderij ontdekten we verschillende kleine parelmoervlinders en kleine vuurvlinders.

Ballore: een verzameling uiteen gelegen boerderijen, een charmant kapelletje én het bleek de naam van het kasteel te zijn, dat wij enigszins verscholen achter een ronde toren, veel bomen en een muur ontdekten. Op het moment dat we daarvan foto's wilden nemen, kwamen de bewoners met blaffende honden door de tuin aanlopen en zij verzochten ons dringend om geen foto's te nemen. Naar de beweegredenen hebben we hen niet gevraagd, maar ze waren vriendelijk genoeg om het gesprek met ons aan te gaan. En zo hebben we zeker een uur staan praten met de nazaat van de familie De Montessus en zijn echtgenote. Ze vertelden over hoe het kasteel met de boerderijen, het bos en de landerijen vroeger met veel personeel werd onderhouden, tegenwoordig nog maar met weinigen. Jonge mensen trekken weg en het wordt allemaal te duur. De tuin met vijvers is slecht onderhouden en het kasteel oogt sober. Het kent geen luxe en wordt bijvoorbeeld nog geheel verwarmd door houtstook. Het afvalhout uit de bijbehorende bospercelen is daarvoor ruim voldoende. Bij hoog water kan de rivier in de winter tot de greppel die de tuingrens vormt, komen. Voor het overige respecteren we hun verzoek om privacy, het was een leuke en bijzondere ontmoeting. Op wikipedia vond ik nog wat informatie.

De vruchten van de nazomer aan de rand van de bossen van Ballore.

We fietsten voort en verbaasden ons over de omvang van het Ballore landgoed. Ergens zijn we, gedeeltelijk over dezelfde weg teruggereden. De glooiïngen die de rand van het Loiredal en het begin van de heuvels markeren, lieten we voor wat ze waren. In de graslanden met verspreide bomen ontdekte ik paapjes - de afstand te groot voor een goede foto helaas. In de dichte bossages langs het weggetje wisten de vele vogels zich goed te verstoppen voor de camera. Een buizerd vloog bij onze nadering weg en bij een poeltje dat gevormd werd door het beekje, vluchtte een zwarte ooievaar vlak voor ons op. En deze twee lieten zich wel in de lens vangen.

Terug bij de brug over de Loire. Natuurlijk waren we nieuwsgierig naar wat de rivier aan natuur te bieden had en dus reden we het weggetje omlaag en het grint/zandpad bij de rivier een stuk af. Het water was ver teruggetrokken en zo konden we genieten van een zeer brede oever die zich als een soort wildernis aan planten en struiken tot de hoge wal met bomen uitstrekte. Prachtig! De witte reigers bij de waterrand vlogen voor ons weg, Rob is op gegeven moment naar de camping teruggefietst, maar ik heb me nog een tijdlang vermaakt met de vele vlinders.