We reden echter met een omweg eerst om het Sado Estuarium heen naar Carrasqueira vlakbij het zuidelijkste puntje van Troia. Omdat het in Sétubal niet gelukt was iets meer van het Sado natuurpark te zien, wandelend of met een boottocht, hoopten we hier in de baai eindelijk die flamingo's en misschien zelfs zwarte ooievaars etc. te zien.
Aan de overkant zagen we de zeehaven van Sétubal, in het dorp lag de vers gevangen vis in de koelvitrine op lunchklanten te wachten. Zoek maar uit. Wij hebben ons tevreden gesteld met een lekker kopje koffie. Onder de luifel, want het begon toch echt even te miezeren.
Eenmaal weer onderweg reden we via Comporta door een landschap van zandduinen en -valleien met mooie dennen en kleine landerijen met voor dit gebied kenmerkende boerderijtjes.
Vanaf de kust reden we naar Grandola om daar aansluiting op de IC1 naar Castro Verde te zoeken.
(Als je vanuit Sétubal met de veerpont oversteekt en je kunt een fiets meenemen of huren, zou je ook over het schiereiland naar Carrasquira kunnen fietsen.) Door het dorp heen reden wij nu naar de waterkant. Het was eb. Voor de vogels hadden we de moeite niet hoeven doen. Twee zwarte ibissen vlogen voor ons neus weg, maar dat was dan ook alles.
Maar afgezien van het aardige dorp met zijn witte huisjes zelf, heeft Carrasquira nog een attractie: de Porto Palafita ofwel de vissershaven op palen. Het voordeel van het vroege seizoen en de onaantrekkelijke weersomstandigheden was dat er behalve een enkele vissersman geen mens te bekennen viel. En dat schijnt op andere momenten beslist anders te zijn.
Om het grote getijdenverschil in de rivier te overbruggen en hun boten ook bij eb te kunnen bereiken, hebben vissers hier in de 50- en 60'er jaren een houten pier op palen gebouwd. Geleidelijk aan kwamen er steeds meer steigers op palen bij en werden er huisjes naast gebouwd, eveneens op palen, waardoor het een ogenschijnlijk ongeorganiseerde wirwar van bouwsels werd. Uniek!
Een deel van de pier en steigers was blijkbaar recent vernieuwd. Het was eb, veel wind, lage wolken, hoge luchtvochtigheid; slijkerige modderbanken met hier en daar krabbenholletjes en kleine boten.
De huisjes doen dienst als opslagruimte. Sommige zijn in de natuurlijke tinten van het verweerde hout, andere geschilderd in lichte kleuren. Met de nodige creativiteit en humor waren er ook enkele opgetuigd met heel persoonlijke attributen.
Vanaf de kust reden we naar Grandola om daar aansluiting op de IC1 naar Castro Verde te zoeken.
Het gebied rond Grandola is een vruchtbaar landbouwgebied met o.a. granen, rijst en wijnbouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten