Zo'n 10 km ten noorden van Sétubal staat op één van de hoogste toppen van de Serra dà Arrabida het kasteel van Palmela. Van dit punt kun je naar alle kanten de hele regio overzien: de bergen, bossen, wijngaarden en landerijen van de Serra tot over de rivier naar Lissabon. Het strategisch belang van deze plaats moge duidelijk zijn. De Moren bouwden hier een fort op bestaande Romeinse fundamenten. Na de verovering door de koning op de Moren werd het fort een belangrijk militair bolwerk. De huidige vesting is het resultaat van verschillende herstelwerkzaamheden, reconstructies en toevoegingen door de eeuwen heen en kan kosteloos bezichtigd worden. De toegangspoort geeft uit op een parkeerterrein, dat vooral bestemd is voor gasten o.a. van de pousada, het voormalige klooster. Wij gingen de trap op naar de Igreja de Santa Maria, de eerste parochiekerk, daterend uit de 12e eeuw. Na de aardbeving van 1755 restten nog slechts de ruïnes.
Vanaf het grote terras kun je hoger klimmen tot de top van de stoere vijfhoekige toren. Vandaar kregen we ook een goed beeld van de hele vesting.
Er kropen tal van rupsen van koolwitjes rond, maar ik ontdekte ook een dun, lang slangetje die via de voeg naar de buitenzijde van de muur weggleed. Nazoeken leerde dat het hier ging om een
hoefijzerslang.
Aan de andere kant van het fort was het huis van de kloosteroverste (18e eeuw) en de Igreja de Santiago (tweede helft 15e eeuw).
Vanuit Palmela hebben we de N379 gevolgd naar
Azeitão. Tot deze gemeente behoren verschillende dorpskernen, maar wij kwamen door Vila Fresca en vonden het zo'n aardig dorpje dat we de auto daar geparkeerd hebben en er een rondje door de hellende straatjes hebben gelopen. Azeitão is vooral bekend om al zijn heerlijkheden, zoals taarten en kazen en natuurlijk de wijnen zoals de Moscatel de Sétubal, maar wij kwamen meer om iets van de omgeving te zien. Bij Manel op het pleintje waren we niet aan het goede adres voor een lichte lunch: we kregen we een stevige stoofpot voorgeschoteld uit de regionale keuken. Daarop konden we weer een poosje verder!
Dwars door de Serra da Arrabida zijn we (N104) naar de kust gereden. Prachtige natuur, maar je kunt niet zomaar even stoppen of de auto parkeren op deze weg. Bij het "picknickpark da Comenda" vonden we nog juist een plaatsje in de berm om de auto achter te laten. Het was een prachtige plek waar een riviertje uitmondde in zee. De bewoners van Sétubal kwamen hier altijd al graag in hun vrije tijd en op het picknickveld was nu een grote groep jongeren onder begeleiding actief. Helemaal vanzelfsprekend was dat echter niet. Toen het grote landhuis en landgoed aan de overkant van het riviertje een paar jaar geleden werd verkocht, heeft de nieuwe eigenaar hekken om het gebied gezet en claimde dat dit watertje en omgeving tot zijn bezit hoorde. Door de gemeenschap is dit met succes tot voor de
Hoge Raad uitgevochten: het is publiek eigendom en weer vrij toegankelijk. Mooi! Wij hebben er een poosje rondgelopen en in alle rust van genoten tot we het tijd vonden om naar Sétubal terug te keren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten