Het park is aangelegd in een soort nabootsing van de natuurlijke omstandigheden in de Camargue. De vele vogels die hier hun domicilie hebben of komen aanvliegen, zijn vrij. Wel waren wij getuige van het bijvoederen van de flamingo's. Dus het wordt wel aantrekkelijk gemaakt voor de vogels! Voor alle achtergrondinformatie: https://www.parcornithologique.com/fr/la-visite/le-plan.html
Wij waren er al kort na het openingsuur, maar bij de eerste bomen en vijvers verzamelden zich al bezoekers, gewapend met uitgebreide fotoapparatuur, om te profiteren van het ochtendlicht en de aanwezigheid van vooral veel reigers in de bomen.
De koereigers (in het Frans Heron Gardeboeuf) hebben al snel mijn hart gestolen. Vooral met de opwaaiende oranje veren is dit zo'n heerlijk uitdagend punk-gastje. De kleine zilverreiger oogt dan toch heel wat statiger. Voor het nageslacht is goed gezorgd en het aardige van deze locatie is, dat je er heel dichtbij staat en dat de dieren, gewend als zij zijn aan bezoekers, rustig blijven.
En hoe nabij kun je gewoonlijk flamingo's naderen? Wij stonden toevallig juist op een open plekje in het riet, waar voer uitgestrooid werd en de vogels kwamen van vele kanten op ons toegesneld. We stonden er met ons neus bovenop om te zien hoe ze het voedsel met hun snavel uit het water filteren. Daarbij vegen ze de snavel als het ware over het water, maar ze schrikken er ook niet voor terug om kopje onder te gaan.
Twee dominante exemplaren lieten zich behoorlijk gelden.
In rust op één poot
Voortschrijdend
Of meer gehaast, alsof ze over water lopen wanneer ze de landing inzetten. De fraaie roze kleuren zijn goed zichtbaar zo. Een dansje, lijkt het - solo of samen - een poetsbeurt en opschudden maar.
Zoveel soorten reigers hebben we nog niet eerder bij elkaar gezien. Blauwe reiger, koereiger, de kleine zilverreiger in grote aantallen. De grote zilverreiger hebben we bij deze gelegenheid niet hier gezien, maar wel een enkele keer bij het Etang de Scamandre.
Een tijdje heb ik deze kleine zilverreiger gevolgd, terwijl hij op jacht was. Prachtig, zo dichtbij. Meestal bestond de buit uit kleine visjes.
En wat te denken van de kwak. Ook veelvuldig aanwezig in dit gebied. Vanaf een beschut plekje konden we dit exemplaar goed volgen.
Later ontdekten we deze kwak en onder dekking van het riet, konden we hem heel dicht naderen.
Steltlkluten, gestrekt in vlucht en opvallend op de poten rustend.
We besloten het hele circuit te lopen en in dit tweede, linker gedeelte (nog niet zo lang geleden aangelegd naar onze indruk) kwamen we meer zangvogels tegen en minder mensen. Het pad loopt tussen hoge rietkragen en tamarindebomen rond een middengedeelte dat een veel meer open karakter heeft van plassen, moerassen en eilandjes met een vrij lage begroeiïng.
De afstand was wat groot, maar aan de andere kant van een watertje ontdekten we een bijeneter. Hij vloog af en aan: in zijn vlucht ving hij libelles om daarna een paaltje te gebruiken als uitkijkpunt voordat hij naar zijn hol vloog. Er was een kunstmatige kleiwand aangebracht, waarin we verschillende holen ontdekten, toen we eenmaal wisten waarop we moesten letten.
Deze beverrat naast het pad zette zijn riethapje rustig voort zonder zich aan ons te storen. Goed is te zien hoe hij de voorpootjes daarbij gebruikt. Het verschil met een bever is heel herkenbaar in de ronde staart.
Bij de oversteek terug naar het eerste gedeelte zagen we vanaf de brug niet alleen jonge beverratjes, maar ook een waterslang. Prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten