Algarve : Tavira

Tavira ligt op slechts enkele kilometers afstand van onze verblijfplaats Santa Luzia, richting de Spaanse grens. Het stadje wordt door een brede rivier in een oost- en westzijde verdeeld. Aan de zuidzijde komt de rivier in zee en daar is nog een actieve zoutproductie en -verwerking. Tegenwoordig leeft men daarnaast vooral van de visserij en het toerisme. Wij hadden aan de oostzijde een parkeerterreintje gevonden en liepen vandaar langs de kade en gezellige terrassen aan het water naar de "Romeinse brug". Waarschijnlijk lag er in de Romeinse tijd een brug op deze plaats, want de eerste (en enige) brug die echt bekend is uit de geschiedschrijving, dateert uit de middeleeuwen, waarschijnlijk 13e eeuw, met een wachttoren aan weerszijden van de rivier om de stad te beschermen tegen invallen. De inval waaraan we nu op de brug herinnerd werden was die van Rusland in Oekraïne, nog steeds pijnlijk actueel in deze meimaand.

In 1655 is de brug ingestort en daarna gereconstrueerd. Maar in 1989 ging het weer mis en zijn twee bogen bij overstromingen dusdanig beschadigd door het kolkende water dat de brug onbruikbaar werd. Sinds de restauratie tot 1992 is het alleen nog een voetgangersbrug. Behalve deze naakte feiten kleeft er ook nog een legende uit de Moorse tijd aan de Ponte Romana: de brug was een geheime ontmoetingsplaats voor de christelijke ridder Gilão en de moslimprinses Séqua. Een verboden liefde die door beide kampen werd gezien als hoogverraad. Ze werden gesnapt en ingesloten door Moorse troepen aan de ene en christelijke troepen aan de andere kant van de brug. De geliefden pleegden zelfmoord door ieder aan een andere kant van de brug af te springen en daarom heet de rivier nu nog aan de noordzijde Séqua en aan de zuidzijde Gilão. Wij keken op ons gemak uit over beide zijden van de rivier voordat we het oude stadscentrum inliepen. Inmiddels zijn er meer bruggen die de ene kant van Tavira met de andere verbinden en het water stond op dit moment ook niet zo hoog dat je erin zou verdrinken. 

Loop over het grote plein, Praça de Republica de winkelstraat in en de trappen op door de poort uit de islamitische tijd naar de restanten van het kasteel. De islamieten heersten in Tavira van de 8e tot de 13e eeuw. Veel is er uit die tijd niet overgebleven, want Tavira is bij de grote aardbeving van 1755 nagenoeg geheel verwoest en daarna opnieuw opgebouwd. Maar Moorse invloeden zijn nog wel zichtbaar en het is leuk om over de muren en torens van de kasteelruïne te lopen, vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de wirwar van straatjes met wit gekalkte huizen, de traditionele schoorstenen en rode dakpandaken van Tavira, van de oude watervoorziening in een tuin onder de muur tot de zoutpannen en de zee. De vierzijdige dakpandaken schijnen overigens wel heel speciaal en kenmerkend voor Tavira te zijn. Binnen de kasteelmuren is een mooie, kleurrijke binnentuin. Naast het kasteel staken de maagdelijk witte muren en klokketorens van de Igreja de Santa Maria do Castelo helder af tegen de strakblauwe lucht. Verder weg zagen nog een paar torenspitsen van de maar liefst 38 die Tavira zou tellen. 

Terug naar de rivier en langs het water lopend naar het zuiden kwamen we door het Jardim Público de Tavira met een mooie muziekkapel. Daarachter is de oude markthal, oorspronkelijk vishal, maar na restauratie in gebruik door restaurants en winkeltjes en voor culturele activiteiten. Op de terugweg zouden we langs de gezellige winkeltjes en terrasjes aan stadszijde wandelen, maar nu liepen we verder langs het water naar de zoutpannen. 

Al in de Romeinse tijd werd er zout gewonnen bij Tavira. Via kleine sluizen wordt in het voorjaar zeewater ingelaten in ondiepe bekkens. Door zon en wind verdampt het water en blijft een zoutlaag over.  Dit zout wordt geoogst en verpakt tot zeezout. 

Tussen de verschillende percelen liggen dijken. Waar wij liepen waren deze niet publiek toegankelijk. Voor bergeenden en een enkele kluut bleek dit echter geen bezwaar. Juist ook vanwege de vele vogels die rond de voedselrijke salinas fourageren, zou ik een rondwandeling hier geweldig vinden, maar tijdens onze korte verkenning van de oostelijke Algarve is dat er niet meer van gekomen. Voor een volgende keer: https://www.wandelenalgarve.com/zoutpannen-tavira/. Waar wij nu liepen, waren groenlingen en distelvinken druk met de zaadjes in de kruidenrijke bermen.

Op de terugweg hebben we op een van de vele terrasjes in de buurt van de markthal weer zo heerlijk gegeten. Voorlopig kregen we nog niet genoeg van al die verse vis, inktvis en garnalen! In het park was het met het vorderen van de dag gezellig druk geworden. Het is een prima plek om met elkaar bij te praten en een ijsje te eten; en de duiven kénnen die man met de rode pet: ze eten uit zijn hand! Een kleine witte reiger ving zijn voedsel in het lage water: aan visjes, slakjes, krabbetjes geen gebrek. Op de hoek van het plein bij de oude brug zong een man met een vrolijke noot zijn kostje bij elkaar.

Aan de oostzijde liepen we door smalle straatjes met kleine winkeltjes, mooie azulejo-gevels en over het leuke pleintje van Jardim da Alagoa met het aardige kerkje terug naar de auto. 

Het moge duidelijk zijn met dit blog vol foto's : wij vonden Tavira erg leuk en zouden hier graag nog eens terugkomen. Voor ons en wie dat ook wil zijn dit een paar aardige sites, o.a. van Nederlanders die al langere tijd in de Algarve wonen:

https://www.portugal-vakantie.info/tavira-oost-algarve.html

https://www.opreismetco.nl/portugal/tavira/

https://www.portugalportal.nl/balsa/

https://www.portugalportal.nl/flor-de-sal-natuurlijk-zeezout/ plus reactie LucvanderPut

https://www.wandelenalgarve.com/zoutpannen-tavira/

https://en.wikipedia.org/wiki/Tavira#:

We zouden na deze mooie dagen de Algarve nog niet verlaten, maar verder rijden naar het westen, naar Lagos. Daar hebben we o.a. genoten van de Ponta da Piedade, zowel van bovenop de rotsen als bij een boottocht.