Costa Vicentina : Vila do Bispo, Miradouro Castelejo en Praia da Cordoama

Voor onze laatste dag in Lagos hadden we het uiterste zuidwestpuntje van Portugal bij Sagres op ons programma staan. Ook dit keer volgden we de tips van onze gastheer en reden we eerst over de N128 naar Vila do Bispo, vandaar over de N268 naar Carrapateira aan de westkust, vervolgens over de kustweg naar Sagres. 

Vila do Bispo is een bescheiden, slaperig dorpje met kleine huisjes, wit met kleurige banden geschilderd, langs hellende klinkerstraatjes. Niet alle gebouwen waren in topconditie, soms kon je er dwars doorheen kijken, maar over het algemeen zag het dorpje er goed verzorgd uit. Er zijn wat winkeltjes rond het dorpsplein en we hebben na een rondje door de Vila een kopje koffie op een terrasje genoten. Het meest opvallend was de Igreja Nossa Senhora da Conceicāo, zo'n kerkje als je hier in het zuiden veel ziet. De toeristen die hier verblijven, komen vooral voor de rust en de natuur, m.n. wandelen en fietsen.

Op onze weg noordwaarts over de kaap zijn we een paar keer gestopt, niet alleen voor het uitzicht, maar ook voor de vele planten en bloemen. Er zijn niet veel bossen op de kaap, maar er is wel een unieke flora en fauna. Veel laag groeiende struiken en vele soorten planten en bloemen, die geschikt zijn voor deze specifieke bodem en omstandigheden zo dichtbij de oceaan. Omdat soorten - ook endemische soorten - dreigden te verdwijnen, heeft men in 1995 een lange smalle kuststrook uitgeroepen tot het Natuurpark Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina. Ook voor de vogeltrek en overwintering van veel vogels is deze kuststrook van groot belang.

Bossen van halfhoge Cistusstruiken en een bloemrijke onderbegroeiïng tussen de grassen onder en bezijden de bomenrand. Ik ken niet alle bloemensoorten, maar het roze duizendguldenkruid komen we ook in onze duinen wel tegen. Mooie ijsblauwe kruisdistels. Over distels gesproken: veel distelvinken (putters) deden zich hier tegoed aan allerlei zaden. 

Miradouro Castelejo. We hadden de grote parkeerplaats op de kaap voor ons alleen. Van grote hoogte keken we uit over de indrukwekkende rotskust, de azuurblauwe oceaan en de fraaie baaien, waar verblindend witte golven op de stranden rolden. We moesten tegenwicht bieden aan een straffe wind, die met zijn permanente invloed de flora op de kaap tot laag bij de grond veroordeelt. Op afstand leek het een eentonige begroeiïng maar een nadere blik liet een rijkdom aan soorten zien. Deze trokken op dit moment vooral distelvlinders aan.

Terug naar de weg, die ons bij Praia de Cordoama leidde. Een strandtent, parkeerplaatsen, veel busjes van de surfers, die hier graag komen. Bij laagwater zijn de stranden breed en met elkaar verbonden, maar pas op dat je op de goede plaats bent als het water hoger komt. Afgeraden wordt om dicht onder de rotsen te lopen, omdat er door erosie stukken naar beneden kunnen vallen. 

Wij hebben een poosje op het strand gezeten en genoten van de zee, de golven die op de rotsen uiteenspatten en een bonte strandloper, die steeds dichterbij kwam om zijn kostje aan de rand van het water bij elkaar te zoeken. 

Het vervolg van onze tocht naar Carrapateira en Sagres in het volgende blogbericht.