De Douro vallei

Zaterdag, 14 mei. Vanuit Porto zijn we over de N108 door de Dourovallei naar Peso da Régua gereden. Soms reden we hoog boven de rivier, dan weer daalde de weg en kwam de "gouden rivier" dichterbij. We reden door bescheiden dorpen, tussen weelderige bermen, langs gevarieerd begroeide berghellingen, waar natuur (vooral in het westen nog veel dicht beboste berghellingen) en kleine akkers met tuin- en wijnbouw elkaar afwisselden. Ponte Entre-os-Rios - de brug over twee rivieren in feite, waar de Tamega in de Douro uitmondt. Onze weg ging verder via de brug over de Tamega en bracht ons in het dorp Torrão, waar we uitkijkend over de rivier een kopje koffie hebben gedronken. 

Langs dit deel van de Douro vind je nog niet de uitgestrekte wijnterrassen. Het is allemaal veel kleinschaliger, soms niet meer dan een perceeltje voor - naar ik aanneem - eigen gebruik. Het viel me op dat de wijnstokken zo hoog waren. Onze zoon vertelde daarop dat men - omdat het hier best veel regent - probeert op deze wijze de planten wat meer wind te laten vangen, zodat de regen ervan af waait, om schimmelvorming te voorkomen. Vroeger lieten de boeren de wijnstokken zelfs in de bomen groeien of langs wel 2 tot 4m. hoge pergola's zodat ze eronder ook andere gewassen konden verbouwen. Dat soort pergola's en de combinatie met groentes en dergelijke hebben we inderdaad nog wel gezien. Maar op nieuwere percelen worden ook wel modernere methodes toegepast, waar de ranken langs draadwerk op zo'n 1,5m boven de grond worden geleid. Hierdoor kan men gemakkelijker met mechanische hulpmiddelen werken en krijgen de druiven meer zonlicht.

Op een bepaald stuk werden we verrast door hellingen vol geel bloeiende brem. Mei is een geweldige tijd om hier te zijn. De wijnstokken staan nog pril in het blad, maar vele tinten groen kleuren de hellingen, doorspekt met bonte bloemen en gele en oranje citrusvruchten. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat natuur steeds meer plaats moet maken voor de wijnbouw en je kunt je afvragen of dat goed is i.v.m. erosie en biodiversiteit. Maar die vragen hebben we tijdens de vakantie maar even geparkeerd. Een verdere foto-impressie van onze tocht bovenlangs de Douro.

Naarmate we Peso da Regua naderden nam het aandeel van de wijngaarden op de berghellingen aanzienlijk toe. Sinds de oprichting van de Real Companhia Geral da Agricultura das Vinhas do Alto Douro in 1756 is Peso uitgegroeid tot een behoorlijke stad als centrum van de productie en handel van Portwijn. Van hier gingen de wijnvaten op de rabelo's over de Douro naar Vila Nova da Gaia bij Porto. Nog steeds rijpen de wijnen daar verder totdat ze gebotteld worden. Alleen vindt het vervoer nu niet meer per boot plaats.

In Peso over de brug rechtsaf naar Cambres, waar we ons gastenverblijf vonden te midden van de wijnheuvels, waar Sandeman zelf boven de wijnranken uittorende en ons leek te verwelkomen. In Casa Relogio del Sol viel ons in ieder geval een warm welkom ten deel. De Casa was oorspronkelijk een klooster, werd later woonhuis en is al generaties lang in de familie. Wat een heerlijk oord. Onze gastvrouw adviseerde ons om in Restaurante Torrão bij de brug te gaan eten: goede traditionele keuken en geweldig uitzicht over de rivier bij zonsondergang. We hebben haar tip niet in de wind geslagen en genoten van onze avond. Nog even chillen in de tuin op deze windstille zwoele avond, wat een rust! 

Morgen gaan we naar Pinhao en de Douro per boot verkennen