Pinhão in het dal van de Douro

Zondag 15 mei. Vanuit Peso da Regua zijn we in de ochtend over de N222 langs de Douro naar Pinhão gereden. Deze weg wordt wel een van de mooiste autoroutes van Europa genoemd. Ik kan me voorstellen dat in de tijd dat de druiven rijpen en het blad aan de struiken goud gaat kleuren, de omgeving spectaculairder oogt dan in deze meimaand, nu het groen nog pril was en de heuvels nog vrij kaal waren. Dat neemt niet weg dat het een mooi tochtje was vanuit Peso. We passeerden een sluis, waar een groot cruiseschip lag te wachten, beroemde wijnhuizen, een dorpje en bereikten over de "Eiffelbrug" Pinhão.

Pinhão doet niet onder voor de weg ernaar toe: het wordt aangeprezen als een van de mooiste dorpjes van de regio. Misschien daardoor schrokken wij bij het inlopen van de hoofdstraat wel een beetje van de verpauperde indruk die het dorp door verschillende leegstaande en bouwvallige panden op ons maakte. Zelfs de slager die nog wel in bedrijf was, stond er niet zo florissant meer bij. Gelukkig was het mooie oude treinstation nog steeds in goede staat. Ook werd er werk gemaakt van een nieuwe parkeerplaats bij de entree van het dorp.

Op de kade hoefden we niet lang te wachten om aan boord te gaan van een Rabelo boot voor een vaartochtje van 1 uur stroomopwaarts. Het was alleen al fijn om even niet te hoeven lopen en toch wat te zien! Wolken, wind en de zon die indrukwekkende wijngoederen met hun terrassen op de steile hellingen nu en dan deed oplichten. Een trein met zwaaiende schoolkinderen kwam voorbij. Een groep Zwarte wouwen zweefde boven de rivier en de oevers waar nog bossen waren en grillige rotspartijen blijk gaven van de weerbarstige gronden waarop de hellingen geprepareerd zijn voor de wijnbouw.

De rabelo's zijn oorspronkelijk de boten waarmee de wijnvaten over de Douro naar Vila Nova de Gaia bij Porto werden vervoerd. Later werd die functie overgenomen door de stoomtrein totdat vrachtwagens het vervoer overnamen. De stoomtrein rijdt nog wel - eveneens voor toeristen - maar alleen in het hoogseizoen.  

En toen we zo over de rivier terugkwamen bij Pinhão, lag het dorpje er toch wel schilderachtig bij. Bij aankomst bleek het rond lunchtijd ondertussen een stuk levendiger in het dorp en de zon scheen volop om op een terrasje van een hapje te genieten. 

Nog even terug naar waar we begonnen waren voor een proeverijtje in het Sandemanlokaal in het station en een laatste blik op de fraaie azulejo's die de historie van Pinhão weerspiegelen. En zo gingen we met een heel tevreden gevoel en toch zonnige herinneringen aan dit centrum van de Portwijn terug richting Peso. Vandaar zouden we onze tocht vervolgen naar Lamego.