Na ons bezoek aan Guarda zijn we door de bergen via Valhelhas, Vale de Amoreira en Sameiro naar Manteigas gereden. Manteigas is in feite het centrum van de Serra en we wilden daar bij het toeristenbureau nog wat informatie halen. Het was een prachtige route en we hebben genoten van de natuur, de kleine bergdorpjes en vele fraaie vergezichten over de bergen en rivierdalen. Op weg van Viseu naar Guarda hadden we ons gisteren al vergaapt aan de overdaad aan geel bloeiende brem. Dat bleek nog niets vergeleken met hier. Een veelheid aan bloemen, vogels en vlinders vonden we op veel plaatsen. Maar sommige hellingen waren ook kaal gegraasd door de vele schapen, die hier gehouden worden, of ruw bewerkt met grove machines. Het begrip natuur moet je ook hier veelal wel ruim nemen en combineren met cultuurlandschap. Enorme granieten rotsblokken leken met reuzenhand te zijn rondgestrooid. Zag ik daar een versteend reuzenschaap?
Een gier (vermoedelijk een vale gier) vloog hoog over. De bloemenrijkdom onderaan de helling trok niet alleen veel insecten en vlinders aan, maar ook mij dus. Spinnetjes, wantsen, kevertjes en een mooi klaverblauwtje. We namen de tijd om foto's te nemen.
Valhelhas ligt bij een kruispunt van wegen en bood de mogelijkheid om bij een klein cafeetje een broodje te eten. Een enkele passant, twee oude heren op een bankje bij de kerk, nog een stel toeristen op ons terrasje en verder was het doodstil in het dorp. Iets buiten het dorp is een recreatieterrein met zwemgelegenheid in de rivier. We zagen ook een bordje naar een camping. Wij reden verder met hier en daar een stop om natuur te snuiven.
En opnieuw: bijen, kevertjes, een bruine vuurvlinder, verschillende nog kleinere vlinders: spanners als de gewone heispanner en de oranje bremspanner (ik leer weer bij!), iets verder de meer opvallende kleine parelmoervlinders en veldparelmoervlinders.
Bij het centrum van Manteigas vonden we de toeristeninformatie en een zeer enthousiaste meneer die ons niet alleen routekaartjes, maar ook veel nuttige tips voor stadjes en wandelingen gaf. Omdat de middag al vorderde raadde hij ons aan om nu naar de Poço do Inferno, niet ver van de stad, te gaan en de volgende dag voor een langere rit te bewaren. Zo reden wij volgens zijn aanwijzingen de stad uit om bij Caldas de Manteigas, linksaf omhoog af te slaan. Na een brug over de beek slingerde een smal weggetje zich de berg op, dat ritje is alleen al de moeite waard. Na een kilometer of 5 à 6 door de prachtige bossen bereikten we een parkeerplaats. Het was geen zware klimpartij over een in de rotsen uitgehouwen trap om de kloof en de waterval van de Leandres te kunnen zien. Het riviertje stort hier van 10m hoog van de rotsen. Meer dan 300 miljoen jaren geleden hebben deze gesteenten zich gevormd: graniet en hornfels, dat kon ontstaan doordat zeer hete lava kon doordringen in gaten en spleten van geërodeerd graniet. Water sleet het graniet verder uit, terwijl het veel hardere hornfels overeind bleef, waardoor steile rotswanden zijn ontstaan.
Het water verzamelt zich in een bekken en stroomt aan de andere kant van de weg verder bergafwaarts. Het was leuk om even rond te klauteren in de koelte en we zijn ook nog een stukje het bergpad opgelopen, maar het was te laat in de middag om nog de hele wandeling (ca. 1,5 uur) te doen.
De bossen rond de Leandresstroom zijn het resultaat van herbebossing begin 20e eeuw. De zorg betrof niet alleen inheemse en zeer specifieke soorten van de Serra, maar daarbij zijn ook exoten geïntroduceerd zoals Douglas sparren, Larix en Sequoia's. Ik genoot weer van de enorme variatie aan planten en bloemen.
Voorbij de waterval kun je nog iets verder de weg volgen naar een hoger gelegen parkeerplaats. Dat levert op zijn minst een geweldig uitzicht op. In vervolg hierop zijn wij terug gereden naar Guarda met een plan om de Serra de volgende dag verder te verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten