Hoog op de heuvel torent het witte stadje Mértola met de dicht opeen gebouwde huizen boven de Guadiana rivier uit. Als flinke kers op de taart het robuuste kasteel dat in de 13e eeuw op de fundamenten van een Moorse burcht is gebouwd. Maar de geschiedenis gaat verder terug tot de Romeinen en de Feniciërs, die in de nabijgelegen mijnen van São Domingos al ijzererts wonnen. Vanaf Mértola kon dat over de Guadiana naar de Middellandse Zee worden vervoerd, waardoor de nederzetting kon doorgroeien naar een plaats van belang. Ook vanuit Ajustrel en Castro Verde werden de mijnopbrengsten voor verder transport naar Mértola vervoerd. Sporen van dit lange verleden zijn overal in de stad en de omgeving terug te vinden in archeologische opgravingen, het kasteel, de kerk, het museum en ook de São Domingos mijnen, die nu een openlucht museum vormen.
Nog voor 14.00 uur vonden we ons nieuwe onderkomen Casa Branca in het oude centrum. Het huis lag op korte loopafstand van de oude markthal en verschillende leuke café's en restaurants. Vanaf ons kleine balkonnetje op de eerste verdieping hadden we een mooi uitzicht op het nabijgelegen kasteel. De middag bood ons nog volop gelegenheid om door de oude smalle keienstraatjes te slenteren en het oude deel van de stad te verkennen. Later zouden we de kerk en het kasteel uitgebreider bezoeken. De toren, waarin ook een stuk geschiedenis aanschouwelijk is gemaakt, en de muren van het kasteel zijn toegankelijk en bieden een geweldig uitzicht over Mértola en de wijde omgeving. De Igreja Nossa Senhora da Assunçao is wel bijzonder, omdat het voorheen een moskee was, waarvan nog duidelijke kenmerken terug te zien zijn.
We hadden Mértola met name vanwege zijn ligging in het natuurpark Vale do Guadiana als verblijfplaats voor meerdere dagen gekozen. We hebben dan ook enkele wandelingen gemaakt en de oude mijnen bezocht. In ons huisje lag veel informatie, maar de VVV aan één van de straatjes vlakbij de kerk, hielp ons ook graag met wandelkaartjes en wetenswaardigheden. Zo waarschuwde men dat een wandeling bij de Pulo do Lobo geen zin had of zelfs niet mogelijk was, omdat er van de waterval weinig of niets over was ten gevolge van de droogte.
En als we moe waren geslenterd, geklommen en gewandeld, dronken we bij het café op de hoek of in de schaduw op straat voor ons Witte Huis een koel glas bier. Ook een goed moment voor een gesprek met onze Portugese buurman. Ons balkon was te klein en te warm, maar bood wel een mooie laatste blik op het kasteel als nachtmutsje voor het slapengaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten