Wandeling van de Moulin de la Pipe naar de Cascade de la Druise: orchideeën en smaragdhagedissen

Voor onze wandeling naar de Druise waterval hebben we de auto achtergelaten bij Moulin de la Pipe. 1 km verderop bij het voetpad naar de waterval is een behoorlijke parkeerplaats met picknickplaatsen etc. Maar wij hebben geen moment spijt gehad van de wandeling daarnaartoe, omdat we volop genoten hebben van (met name) de rijke flora. De bermen en de flanken van de kliffen boden een enorme diversiteit aan bloemen en planten. We zijn hier in het goede seizoen. Ik heb nog nooit zoveel verschillende soorten orchideeën gezien. 

Elke vorm van leven op deze falaises vraagt aanpassing aan de omstandigheden. Planten moeten goed bestand zijn tegen de hitte en droogte. De rotsen zijn blootgesteld aan de zon en absorberen de warmte en houden de koude winden uit het noorden tegen. De temperaturen kunnen er snel oplopen. Langs de steile rotswanden wordt regenwater snel afgevoerd, dus er moet snel en slim gereageerd worden om vocht op te nemen en vast te houden. 

Sedum is een bekende vetplant die heel lang kan doen met het opgeslagen vocht. Korstmossen doen het met dauw. Slakken sluiten zich af bij droogte en komen pas weer tevoorschijn als het natter wordt. De bossen zien er heel gezond uit. Bomen en korstmossen kunnen in deze habitat heel oud worden. 

Onder: Blauwe Sla - groeit vooral op kalkhellingen en kalkrotsen. Deze plant is vrij klein gebleven. Op wat graziger plekken hebben we deze prachtig blauwe bloemen ook veel gezien, maar dan dikwijls wat hoger. Ernaast kleine plukjes sedum.

Overal zijn de hellingen rijkelijk begroeid met Wondklaver en ook veel Muurzeepkruid. Wondklaver is een plant die houdt van droge zand- en kalkgronden en is de waardplant van o.a. dagvlinders als dwergblauwtje en klaverblauwtje. Die laatste hebben we gezien bij Plan de Baix. Maar hier bevinden we ons ook in de habitat van de mooie Rotsvlinder. Een rups van de Kleine Hageheld stak onbevreesd de weg over. 

En ik zei het al: zóveel orchideeën, zowel in aantal als in soorten. Onderweg naar de Gorges d'Omblèze hadden we hier en daar al Hondskruid en Purperorchis ontdekt. De laatste is vrij gemakkelijk te herkennen - dacht ik - in uitgebloeide bruine vorm of nog in volle glorie. Hondskruid vind ik gemakkelijker te verwarren met andere soorten en obsidentify geeft niet altijd 100% zekerheid.

Purperorchis of toch anders? Goed dat ik het heb nagekeken: dit is een Aangebrande orchis. Tja, dat donkerlila helmpje... maar bij nader inzien toch wel een andere tekening en de bloeiwijze is wat slanker en eleganter dan van de purperorchis. Kortom: een schoonheid.

En het moge duidelijk zijn: ik ben geen kenner! Wel nieuwsgierig. Ik leer verder: Drietandige orchis met lichtbleke tot roze bloem en een drietandige helm (onderste twee foto's). Ik vind hem soms lastig te onderscheiden van Hondskruid (bovenste foto's), maar ik ga ook alleen op de bloem af.

Over zo'n kilometer wandelen, waar er van alles te ontdekken valt, kan ik lang doen. Aapjesorchis. Een heel veld vol en her en der verspreid. Kijk naar het open bloemetje en je ziet een ondeugend aapjesprofiel. 

Geen verwarring mogelijk met andere soorten, dacht ik weer. Totdat ik erachter kwam dat dit Soldaatje geen aapje is. Ziet er ook echt wel anders uit, maar het vereist wel oplettendheid om goed waar te nemen. De bleekwitte slanke schoonheid met het blad aan de steel, die wat verdekt stond opgesteld, bleek Wit Bosvogeltje te heten. 

Lang en slank met kleine geelgroene bloempjes groeit de Poppenorchis bijna onopvallend tussen grassen en veelkleurige bloemen. Dan valt de wat logge, donkergele, bijna vleeskleurige Gamanderbremraap meer op. Dat is geen orchidee, maar deze behoort tot de bremraapfamilie, parasitaire planten in veel soorten. 

zonneroosje, slangenkruid en salvia

 

Het pad naar de waterval liep aanvankelijk geleidelijk naar beneden en was goed begaanbaar. Vlinders zoals de Oranje Luzernevlinder fladderden ons om de oren, maar hadden geen rust voor een fotosessie. Muurhagedissen zochten de warmte van grote stenen op, brem bloeide overdadig, bomen groeiden uit de rotsen, het uitzicht was adembenemend. Er groeien hier boomsoorten als Genévrier de Phénicie (een jeneverbessoort) en Chêne Vert (steeneik), die in de zuidelijker Provence thuishoren en niet in de Vercors, maar dankzij de speciale milde klimatologische omstandigheden hier gedijen. Dankzij de bescherming van de vallei door de kliffen tegen wind en sneeuw in de winter is hier een zachter klimaat dan in de gorges en bij Plan de Baix.

Ik heb ergens gelezen dat dit de overblijfselen zijn van stenen huisjes van landarbeiders, die hier vroeger werkten. Voorheen kon je kiezen of je het voetpad rechtdoor wilde lopen om boven de waterval uit te komen, maar dit pad is nu geblokkeerd omdat het te gevaarlijk is geworden. Dus verder naar beneden. Iets verderop werd het pad steiler en lastiger begaanbaar. Daar heb ik helaas veiligheidshalve pas op de plaats moeten maken en is Rob alleen verder gegaan. 

Rob daalde verder af naar de waterval. Die stort zich van een hoogte van 70 m. naar omlaag. Op dit moment was de waterval zelf en directe omgeving niet bereikbaar, tenzij je erg natte voeten wilde halen. Zo was het ook mooi met al dat water.

En terwijl Rob zich beneden vermaakte, ging ik op zoek naar de smaragdgroen-blauwe smaragdhagadis. Het zijn de mannetjes die in de paartijd deze blauwe kleur als extraatje rond de keel krijgen om de iets bescheidener vrouwtjes te verleiden. Andere bezoekers hadden deze langs het pad gezien en ik wist waarnaar ik moest uitkijken, omdat ik deze mooie hagedis al eens eerder in de Drôme had gezien, o.a. bij de Eygues. Gelukkig was het niet zo druk en waren de hagedissen niet superschuw. Ik heb drie mannetjes gespot en twee op de foto kunnen zetten. Mooi! 

Met een paar goede wandelschoenen aan de voeten is de afdaling en klim voor iedereen met een goede conditie goed te doen. Onder natte omstandigheden kan het voetpad, vooral het laatste deel erg glibberig worden.