La Roche-Bernard - op de grens van Bretagne en Loire-Atlantique

We hadden het zo naar ons zin op de camping in Férel dat we besloten om nog tot zaterdag te blijven. Donderdag hebben we er een lekker luierdagje ter plekke van gemaakt. Vrijdags zijn we weer op de fiets geklommen voor een tocht naar La Roche-Bernard, dat iets meer landinwaarts aan en boven de rivier Vilaine gelegen is. Het was ca. 10 km fietsen over leuke gravelpaden tussen akkers en weilanden door, een dorpje en een onverwacht vennetje, langs oude kapellen en kruizen en een in onbruik geraakte dorpsbakoven. We kwamen op onze hele tocht bijna niemand tegen. Wat een rust!

De naam zegt het al: La Roche is tegen een hoge rotsheuvel bij de rivier gebouwd. Het hoogste deel met de witte huizen is het nieuwste deel van het stadje. Vandaar overspant een hangbrug de rivier. Op onze terugweg zouden we eroverheen rijden, nu genoten we even van het indrukwekkende uitzicht voordat we vanaf de heuvels met een vaartje afdaalden naar de buitenwijken van de stad. Zo kwamen we aan in het oude binnenhaventje, waar historische (erfgoed)schepen liggen tussen de plezierjachten en oude statige gebouwen en gezellige terrasjes aan de kade de sfeer bepalen. 

La Roche-Bernard zou zijn bestaan te danken hebben aan de Viking Bern-Hart, die hier rond het jaar 1000 een goed verdedigingspunt zou hebben gevonden. Van de versterkte bouwwerken is niets meer terug te vinden, maar die rots boven de haven, die naar alle kanten uitzicht biedt over de rivier de Vilaine, is nog steeds een markant en bij toeristen zeer geliefd punt. 

Vandaar loop je gemakkelijk het hoog gelegen historische centrum in. Want het havenstadje heeft zich in de loop der tijd o.a. dankzij de zouthandel en -opslag ontwikkeld tot een welvarend oord. Na de bouw van de barrage bij Arzal werd de haven hier beschut tegen de zee-invloeden en geschikt gemaakt voor de tegenwoordige pleziervaart. Op onze wandeling over de rotsen en naar het historische centrum, konden we ons verheugen in een buitententoonstelling van schitterende foto's uit de directe omgeving en Bretagne. 

We liepen door pittoreske straatjes en steegjes, langs statige huizen (16e, 17e eeuw), over het mooie en gezellige Place du Bouffay, naar de kleine vroegere kapel Notre Dame en de hoge gotische Saint-Michelkerk. 

Op het plein en in het quartier artisan ontdekten we de kleine, grappige keramiekjes die kozijnen, randjes, huisnummers en gevels sierden; ondeugende, aardige figuurtjes met een knipoog naar wie hen opmerkt. Le puits Lory is de waterput waar men vers water moest halen tot de aanleg van de waterleiding. Omdat jong en oud elkaar hier ontmoette, was het in die tijden een belangrijk sociaal trefpunt.

 

We daalden weer af naar de haven via de trappen van de Rue de la Quenelle. Een foto van 1909 op een informatiepaneel laat het straatje zien mét enkele bewoners zittend en hangend op de trappen, maar zonder enige vorm van begroeiïng. Nu hebben zich plantjes genesteld tussen de muren en trappen en onderhouden de bewoners een weelderige en kleurrijke groenvoorziening. Bewerkte tufstenen topgevels op enkele huizen, vond ik ook wel bijzonder.

We moesten ons omhoog trappen naar de bovenstad om via de hangbrug de Vilaine over te steken. Niet zonder daar natuurlijk even af te stappen voor het uitzicht. Naast de brug zijn op beide oevers nog de restanten van de oude brug van 1839 te zien. Dat was de brug die de eerste wegverbinding naar Pénestin vormde en de veerponten overbodig maakte. Aan het eind van WOII is deze brug echter vernietigd, in 1960 werd de huidige gebouwd. Nog iets verderop zagen we de Morbihan-brug, een boogbrug die in 1996 is gerealiseerd. 

Geen leuke fietspaadjes meer aan de andere kant van de rivier, maar deels langs de verkeersweg naar de dam bij Arzal en over landweggetjes weer terug naar de camping. We hebben in de stukje van Bretagne en de Loire Atlantique genoten van onze vakantie. De volgende dag gingen we weer rustig terug naar het noorden. Au revoir!